Na 3 maanden voorbereiding was het zover op zondag 21 oktober. Ik stond aan de start van de Amsterdam marathon, in het Olympische Stadion. Al de lopers die daar stonden, de muziek, de toeschouwers op de tribune, alles zorgde voor een ongelooflijk goede sfeer. Het was gewoon onmogelijk om daar te staan en geen kippevel te krijgen.
Alles was ook heel goed geregeld. Er waren verschillende starboxen per doeltijd, en het ging heel vlot om aan mijn startplaats te geraken. Wat iets minder vlot is verlopen was om snel te lopen in de eerste kilometer: te veel volk voor de breedte van de wegen, vooral om buiten het stadium te geraken. Maar daarna verspreidden de lopers zich een beetje en ik kon aan mijn marathontempo beginnen, met het doel om onder de 3uur aan de finish te zijn.
Er waren genoeg bevoorradingsposten, en de vrijwilligers die water/sportdranken enzo uitdeelden waren heel sympathiek. Ze deden hun best. Ik heb zelfs een vrijwilliger achter een marathoner zien lopen om een spons uit te geven (de loper had blijkbaar de spons laten vallen toen hij dat van de vrijwilliger kreeg). Dat vond ik heel sympathiek. Ik heb ook mijn goede daad gedaan. Een loper vroeg de rest van het water van mijn beker omdat hij zijn beker had laten vallen. Er was niet veel over, maar tenminste kon hij een klein beetje water drinken.
Voor het meest van het parcours voelde ik me heel sterk (steeds minder sterk op de laatste 10km, maar dat hoort bij een marathon..), en ik heb heel hard genoten van elke kilometer. Ronny en Lien waren langs het parcours met de fiets. Ze bleven mij aanmoedigen. Dat was heel motiverend, vooral op de laatste kilometers, toen mijn benen heel zwaar begonnen te voelen en toen ik steeds meer begon af te zien. Op de laatste 2km hoopte ik nog om onder de 3 uur aan de finish te geraken. Ik was heel hard aan het afzien, maar ik bleef ongeveer even snel lopen. Jammer genoeg kon ik niet sneller lopen, en ik liep door de finish met een eindtijd van 3:00:27. Net niet onder de 3uur. Maar wel 14 minuten sneller dan mijn vorige beste tijd voor een marathon. Een beetje gemengde gevoelens, maar ik ben toch trots op mijn tijd.
Na de finish heeft een vriend van mij aan mij gevraagd of ik op het einde, toen ik heel hard aan het afzien was, aan mezelf niet had gevraagd “waarom ben ik dit hier aan doen?”. Ik heb voor geen seconde getwijfeld. “Nee”, heb ik onmiddellijk beantwoord. Ik wist heel duidelijk wat ik daar aan het doen was, en “opgeven” of “stoppen” of zelfs “twijfelen” bestonden voor mij niet op dat moment. Ik dacht aan al de leuke trainingen met de club, en ook aan al de kilometers die ik alleen heb moeten lopen. En alles samen duwden mij vooruit.
Een marathon is altijd zwaar. Maar het gevoel dat je daarvan krijgt is onbetaalbaar. Dus, ik kijk al uit naar mijn volgende marathon (waarschijnlijk in Hamburg, 2013). Maar nu focus op het herstellen van mijn lichaam, en op andere kleinere doelen voordat ik weer op mijn marathondoel begin te mikken.
Over iets minder dan een maand is “‘t is voor niks loop” in Nederland. En mijn Braziliaanse beentjes zullen dan daar klaar voor zijn.
Om mijn verslag te eindigen wil ik al de HRC’ers heel erg bedanken voor al de support en adviezen tijdens mijn voorbereiding voor de marathon. Iedereen heeft mij op ene of andere manier geholpen en gemotiveerd. Ik ben daar heel dankbaar voor. Muito obrigado!
Eduardo
